موقعیت فضا پیمای تسلا که در سال 20 به سوی مریخ پرتاب شد

فاصله از زمین 6.569 کیلومتر

فاصله از خورشید 0.986 واحد نجومی

فاصله از مریخ 1.614 واحد نجومی

فضاپیمای تسلا هم اکنون

فاصله از زمین 2.207 واحد نجومی

فاصله از خورشید 1.224 واحد نجومی

فاصله از مریخ 0.852 واحد نجومی

فضاپیمای تسلا در سال 2020 که به مریخ نزدیک می شود

فاصله از زمین 0.486 واحد نجومی

فاصله از خورشید 1.450 واحد نجومی

فاصله از مریخ 0.081 واحد نجومی

فضاپیمای تسلا در سال 2021 که به سوی زمین برمی گردد

فاصله از زمین 0.311 واحد نجومی

فاصله از خورشید 0.987 واحد نجومی

فاصله از مریخ 1.146 واحد نجومی

این صفحه موقعیت های فعلی و داده های جالب دیگر از پنج فضاپیما را نشان می دهد که منظومه شمسی را در مسیرهای فرار قرار می دهند - اولین نمایندگان ما به ستاره ها. ویجر 1 حدود 70،000 سال طول می کشد تا این فاصله را بپوشاند.

پنج فضاپیمایی که از سال 1972 تا 2006 به فضا پرتاب شدند و اکنون از کمربند کویپر می گذرند

به ترتیب پایونر 10 – پیشگام 11 – ویجر 1 – ویجر 2 – افق های نو

New Horizons در ژانویه 2006 راه اندازی شد. سپس در فوریه 2007  از ژوپیتر گذشت و به دلیل افزایش وزن و مطالعات علمی ، اولین پرواز تاریخی را از طریق سیستم پلوتون در تاریخ 14 ژوئیه 2015 انجام داد. این فضاپیما سفر اکتشافی بی نظیر خود را در سال نو 2019 با اکتشاف Arrokoth - انجام داد ، ادامه داد. ملقب به "Ultima Thule" بود - یک میلیارد مایل فراتر از پلوتون ، و دورترین پرواز که تاکنون انجام شده است.

Arrokoth یکی از هزاران جهان یخی کوچک یخی شناخته شده در کمربند کویپر است

Arrokoth

اعطای نام Arrokoth نشان دهنده قدرت و استقامت مردم بومی Algonquian در منطقه چساپایک است. میراث آنها همچنان چراغ راهنمایی برای همه کسانی است که در جستجوی معنا و درک اصالت جهان و پیوند آسمانی بشریت هستند.

عطارد ترانزیت: مرکوری سفر به دور خورشید

در تاریخ دوشنبه ، 11 نوامبر ، عطارد بین زمین و خورشید گذشت ، این گذرگاه که ستاره شناسان آن را ترانزیت می نامند ،

تا سال 2032 دوباره از سطح زمین قابل مشاهده نخواهد بود. رصدخانه خورشیدی ناسا تصاویری از ترانزیت را ارسال کرد.

نماهای ترانزیت از 1200 UTC (7 صبح ET) آغاز می شود و در ساعت 45 UTC (1:45 بعد از ظهر ET) پایان می یابد

به نقل از ناسا

ایستگاه فضایی بین المللی بلندمدت ترین اقامتگاه مسی بشر پس از زمین است

 ۱-شکنندگی بدن انسان

تاثیرات محیط فضا بر بدن انسان در طول مدت پرواز های فضایی یکی از موضوع های جالب است اگر روزی بخواهیم در ورای زمین به زندگی خود ادامه دهیم. به عنوان مثال ماموریت سفر به مریخ شاید یک سال زمان بر باشد و سفر بازگشت نیز یکسال طول میکشد.

آزمایش های میکرو گرانشی نشان میدهد که بخش زیادی از استخوان ها و ماهیچه های بدن انسان در چنین ماموریت هایی تحلیل میرود.

تکنولوژی Mitigation که شامل استفاده از ابزارهای مقاومتی میشود نشان داده که مقدار قابل توجهی از از دست رفتن استخوان و ماهیچه ها قابل کاهش است. به همراه مطالعات دیگر از جمله نحوه ی تغذیه مناسب و استفاده از دارو این تحقیقات ممکن است به یکی از پیشرفت های مهم در درمان بیماری های استخوانی تبدیل شود چیزی که میلیون ها مردم در کره ی زمین به آن مبتلا هستند.

2 آلودگی های میان سیاره ای

برای مدت های زیادی هدف بسیاری از ماموریت های فضایی سفر انسان ها به مریخ بوده است.  سیاره سرخ همیشه برای بشر جذابیت خاصی داشته چرا که یکی از قابل دسترس ترین مکان هایی هست که حیات فرازمینی گذشته یا آینده ممکن است در آن حضور داشته باشد. حضور حیات به نوعی اگر در آن ضروری باشد بنابراین نباید مریخ را با اورگانیسمهای زمینی آلوده کرد همانطور که باید مراقب بود تا با ارگانیسم های زنده ی مریخی به هنگام بازگشت به زمین آن را آلوده نکنیم.

به عنوان مثال نوع خاصی از باکتری ها به نام  Bacillus وجود دارند که در ایستکاه فضایی در معرض فضا قرار گرفتند اما این باکتری ها در برابر اشعه ی فرابنفش پوشش محافظتی تولید کرده و درجه ی بالایی از مقاومت از خود نشان دادند. خلا و دمای بالای فضا  برای نابودی آنها کافی نبود. این باکتری ها قابلیت دوام در فضاهای بین سیاره ای در ماموریت سفر به مریخ را دارند و میتوانند در آنجا هم زنده بمانند ، در ریز لایه ای نازک از خاک میتواند تصادفا توسط فضاپیمایی به مریخ منتقل شوند.

این کشف پیامدهای بزرگی به همراه دارد : اگر میکرو ارگانیزم ها یا دی ان ای آنها میتواند در ماموریت های فضایی دوام بیاورد البته با وسیله های طبیعی ، این احتمال وجود دارد که حیات در زمین ممکن است اساسا از مریخ یل جاهای دیگر آمده باشد?

3-کریستال های در حال رشد برای اهداف پزشکی

چالش کلیدی در پیشرفت داروهای موثر در چگونگی درک شکل و فرم مولکول های پروتئین در بدن انسان است. پروتئین ها مسئول مقدار بزرگی از عملکردهای بیولوژیکی میباشند مانند شبیه سازی DNA و تجزیه آن. و کریستوگرافی پروتئین ابزاری ضروری برای درک ساختار پروتئین است. رشد کریستال همراه با مایع آن در سطح زمین ممکن است توسط جریان همرفت جاذبه مهار شود اما کریستال ها در محیط میکروگرانشی شاید خیلی بزرگتر از آنچه که بر روی زمین هستند رشد کنند و باعث آنالیزهای آسانتر از ساختار خود شوند. پروتئین کریستال هایی که در ایستگاه فضایی رشد میکنند در پیشرفت داروهای جدید برای بیماری هایی نظیر سرطان و دیستروفی عضلانی استفاده میشوند.

4-پرتوهای کیهانی و ماده ی تاریک

فضا توسط شار ثابتی از ذرات باردار پر انرژی به نام پرتوهای کیهانی احاطه شده است. زمانی که پرتوهای کیهانی به اتمسفر زمین برخورد میکنند از هم می پاشند و ذرات ثانویه ای را تولید میکنند که میتواند در سطوح پایینتر تشخیص داده‌ شوند. بعضی از پرتوهای کیهانی ممکن است از پدیده هایی نظیر ابرنواخترها یا طوفان های خورشیدی منشا بگیرند. اما در بیشتر موارد منشا آن ها ناشناخته است.

برای درک بهتر این ذرات مرموز بایستی آن ها را قبل از اینکه به اتمسفر برسند به دام بیندازیم. در ایستگاه فضایی دستگاه طیف سنج مغناطیسی آلفا (AMS ) قرار داده شده . حساس ترین تشخیص دهنده ی ذرات که در فضا نصب شده است. این دستگاه پرتوهای کیهانی را جمع آوری کرده و انرژی و جهت آن ها را نیز اندازه گیری میکند.

در سال 2013 نتایج اولیه نشان دادند که الکترون های پرتوهای کیهانی و جفت پادماده ی آن ها یعنی پوزیترون ها از تمام جهات در فضا منتشر میشوند نه فقط از یک منبع خاص.

تقریبا یک چهارم ماده انرژی کیهان از ماده ی تاریک تشکیل یافته است ، ماده ای که ترکیبات آن ناشناخته است که ممکن است منبع پرتوهای کیهانی باشد.

تئوری حضور ماده ی تاریک هاله ای از موادی را در اطراف راه شیری و دیگر کهکشان ها پیش بینی میکند که از ماهیت  الکترون ها و پوزیترون های همگرایی که توسط AMA شناسایی میشوند منشا میگیرند و ضرورتا از همه ی جهت ها به سمت ما می آیند.

این ذره تا به حال هرگز شناسایی نشده و ماهیت واقعی آن یکی از مهمترین سوال های حل نشده در اخترفیزیک مدرن است

5-احتراق کارآمد

ضمن همدردی با هموطنان آذربایجانی و عرض تسلیت به بازماندگان جان باختگان می خواستم از همه مردم خواهش کنم با توجه به اینکه فصل سرما در پیش است هر طور که می توانند به نیازمندان زله اخیر کمک و مساعدت کنند

و یادمان باشد که اینطور اتفاقات برای همه ممکن است رخ دهد پس هوای همدیگر را داشته باشیم

بنی آدم اعضای یکدیگرند

که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار

دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی

نشاید که نامت نهند آدمی

فضا چشم فضانوردان را ضعیف می‌کند

زندگی در فضا عوارض متعددی برای بدن فضانوردان به دنبال دارد، از دست رفتن حجم ماهیچه‌ها، بلند شدن قد، ضعف عضلانی و پوکی استخوان و اکنون دانشمندان دریافته‌اند حضور در فضا قدرت دید فضانوردان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.تقریبا ۸۰ درصد از فضانوردانی که با چشم قوی و سالم به فضا رفته‌اند،‌ پس از بازگشت از اقامت طولانی مدت در فضا نشانه‌هایی از ضعف چشم در قالب نزدیک‌بینی از خود بروز می‌دهند. فضانوردان در زمان پرتاب به فضا باید از دیدی بی‌نقص برخوردار باشند (اجازه استفاده از لنزهای طبی وجود دارد) و وجود این مشکل می‌تواند برای ماموریت‌های آینده انسان به اعماق فضا معضلی بزرگ به شمار رود.

اولین فضانوردی که نشانه‌های ضعف بینایی را از خود بروز داد،‌جان فیلیپس بود که در سال ۲۰۰۵ به ایستگاه فضایی رفت. دید وی در حین اقامت در ایستگاه دچار ضعف شد و زمانی که وی به زمین بازگشت پزشکان متوجه شدند دقت دید او از ۲۰/۲۰ به ۲۰/۱۰۰ تغییر یافته‌ است. علاوه بر این آزمایش‌ها نشان دادند چشم این فضانورد نیز دچار تغییر شده‌است. پشت کره چشم وی مسطح‌تر شده‌ بود و باعث حرکت شبکیه به جلو شده‌ بود. درون چشم او نشانه‌هایی شبیه به کش آمدن دیده می‌شد و عصب‌های بینایی وی متورم بودند.

ناسا ابتدا تصور می‌کرد این پدیده تنها به یک فرد محدود می‌شود اما به تدریج مشخص شد اکثر فضانوردان در حین اقامت در فضا یا پس از بازگشت، به مشکلات مشابهی دچار می‌شوند. این مشکل اکنون VIIP یا فشار درون جمجمه‌ای مختل‌کننده بینایی نام گرفته‌ است و اصلی‌ترین عامل فرضی آن نبود نیروی جاذبه و ایجاد فشار در جمجمه فضانوردان است.

فضانوردان طی اقامت 6 ماه خود می‌توانند 0.007 ثانیه به عمر خود بیافزایند،‌اما برخی از نشانه‌های پیری زودهنگام به سراغ آنها آمده و بعلت نبود گرانش زمين، زودتر سالخورده مي شوند

اگر بدن انسان در فضا به دور از منابع گرما قرار بگیرد از طریق رسانش نمیتواند تبادل گرما کند اما از طریق تابش می‌تواند. یعنی بدن شروع به تابش فوتون میکند و بدن خيلي به كندي  منجمد ميشود

در مريخ به علت ضعيف بودن بيش از حد ميدان مغناطيسي سياره، علاوه بر اختلالات در DNA انسان ، انواع سرطانها بروز و سيستم ايمني بدن در اين سياره مختل می شود

اتفاقی که برای انسان در فضا میافتد.

اگر به هر نحوی در فضا سفینه یا لباس مخصوص انسان دچار سانحه بشه ده خطری که ما را تهدید میکند به قرار زیر است :

1- جهش سلول : اولین خطر مسلما در فضای خلا ما مورد بمباران ذرات زیر اتمی خطرناک خواهیم شد همچنین اشعه های خطرناکی که روی DNA ما تاثیر منفی میگذارد و در سطح سلولی اختلالات شدید را وارد میکند .

حتی اگر سریعا نجات پیدا کنید ممکنه با سرطان مدتی بعد بمیرید

2- به جوش امدن خون :

در ارتفاعات بالا مایعات زودتر به جوش میایند این اتفاق در فضا شدید تر است چرا که فشار بسیار کمتر از فشار خون درون بدن شما میباشد

3- نگه داشتن نفس در شرایط خلا باعث منفجر شدن ریه هایتان در اثر فشار میشود . پس عاقلانست تا جایی که ممکنه بازدم رو تکمیل کنید .

4- فشار خون شما در فضای خلا به صفر میرسد و قلب نمیتواند خون را از طریق رگها پمپاژ کند . و فشار شما به صفر میرسد و مرگ شما تسریع پیدا میکند .

5- همونطور که گفتیم فشار میافتد و فشار خون که کم بشه و افت کنه به صفر برسه مانع باقی ماندن اکسیژن در فضای خونی شما میشه و حباب های نیتروژن در سیستم خونی شما شکل میگیره حتی در مغز ممکنه باعث سکته مغزی نیز بشه و حتی تشنج های شدید. و همچنین این حباب ها ممکنه باعث گرفتگی عروق و انسداد قلب بشه و سکته قلبی و شوک را بالا ببرد .

6- همونطور که میدونید در یک روز گرم بدن ما برای تنظیم دمای خودش عرق تولید میکنه باعث خنکی بدن ما میشه . عرق از سطح پوست ما تبخیر میشه اما در پوچی و خلا فضا رطوبتی نیست و هیچ اجازه ای برای خنک سازی نداریم در نتیجه در فضای سرد باعث میشود که مایعات رطوبتی در سطح بدن ما حتی در دهانمان یخ بزند

7- به دلیل کمبود اکسیژن شما در فضا بعد چند ثانیه خفه خواهید شد .

8- در فضا ان هم بدون لایه اوزون و محافظ ما در برابر اشعه های مضر و خطرناک کیهانی و همچنین خورشیدی قرار میگیریم پوست ما به طرز وحشتناکی خواهد سوخت حتی اگر نجاتم پیدا کنیم سرطان شدید پوست خواهیم گرفت .

9- در شرایط فشار اتمسفر زمین 70 درصد بدن ما اب مایع دارد ولی در شرایط فضا این مساله متفاوت میشه از حالت مایع خارج و بخار اب شکل میگیره بدن ما پف خواهد کرد .

10- اولین چیزی که بعد از سانحه در سفینه دچار میشید به فضا مکیده میشید. و در وضعیتی ناگوار در فضا شناور میشوید

تا چه زماني ميتوان بدون لباس مخصوص در سيارات منظومه شمسي زنده ماند

زمين تا ٨٠ سال عطارد و مريخ زير ٢ دقيقه

بقيه سيارات ديگر زير يك ثانيه

چگونه ميتوان فهميد كه كهكشاني به مانزديك مي شود؟ یا دور می شود ؟

اگرطيف نوري دريافتي كهكشان به سمت طيف آبي انتقال يابدكهكشان درحال نزديك شدن به ماست واگر بسمت قرمز باشد آن كهكشان از ما دور مي شود

هرچقدر كهكشاني از ما دورتر باشد با سرعت بيشتري از ما دور ميشود، به گونه اي كه به علت پديده اي مبهم بنام انرژي تاريك، دورترين كهكشانها با سرعتي نزديك به سرعت نور از ما فاصله مي گيرند

هرشب كه شما به خواب شبانگاهي مي رويد بي آنكه متوجه شويد، حدوداً 858,240 كيلومتر به دور خورشيد و 6,256,000 كيلومتر در كهكشان راه شيري سفر مي كنيد